سلام

تا حالا به این فکر کردین که چرا آدما وقتی کم میارن به خدا توکل میکنن؟

اینجوری به خودشون امید میدن

ولی چرا بیشتر این مواقع که از همیشه نا امیدترهستن از امید حرف میزنن؟

چرا وقتایی که غمی ندارن به فکر این حرفا نیستن؟

من که خودم هرچی فکر میکنم به این نتیجه میرسم که دلیلش اینه آدما بیشتر از اونی که بایه به خدا تکیه کردن

همش انتظار دارن کارا که خراب شد خدا درستش میکنه

چرا همیشه باید حرف از قسمت بزنیم ؟

چرا همیشه بگیم اگه قسمت باشه؟

ما خودمون قسمت رو درست میکنیم

در این راه هم شکی نیست که خدا کمک میکنه

ما میتونیم با تلاش خودمون به هر آرزویی که داریم برسیم

به خدا بعضی آرزوها به راحتی بدست میان اگه خودمون کمک کنیم

همیشه اینو بدون که به هدف رسیدن مهم هست . نه چطور رسیدن

(البته اینو از نظر شخصی گفتم که سختیهای راه خودمون رو میدونم

و میشه در آینده از اونا به عنوان خاطره های خوش یاد کرد

چون واقعآ مشکلاتی هست که نمیشه به خاطر هدف از اونا چشم پوشی کرد) 

شاید راهش خیلی سخت و طولانی باشه ولی همه مشکلاتش 

به خاطره های شیرین تبدیل میشه

به امید اون روز که با لبخند بر لبان قشنگت

از اشکهای الان یاد کنیم و قدر زندگی رو که به آسونی بدست نیاوردیم بدونیم

به راستی که اینجور به آرزو رسیدن شیرین ترینه